Αφόρητο ήταν και είναι

Αφόρητο ήταν 

και είναι.

Με τα σκατά στα χώματα

και μια διάθεση αγάπης*

στα παιδικά μου γόνατα

σε θυμάμαι

σκέφτομαι πως σ'αρέσει να  κρατάς τα γκέμια

άνθρωπε.




Θυμωμένη .


Απειλείς σαν τέρας

σε μια διάτρητη σκιά

με βγαλμένα νύχια 

με στοιχειώνεις

έχοντας δυο μεγάλους πάγους μες στα μάτια.

κρύβεσαι στις φυλλωσιές 

και πάυεις,

κι είσαι

ανάπαυση 

και είσαι πάυση

και μύρο

και ποτέ σου πόνος 

μόνο παύση.










*(σαν καποιουνού ανάμνηση)