το τρένο

Φεύγει το τέρας απ'το δωμάτιο.
Άφησε την μηχανή να καίει το κάρβουνο
τα πάντα στο παράθυρο αλλάζουν συνεχώς.
το δάκρυ,στεγνό,στα μονοπάτια που άφησε κάθεται
πλάι πλάι με το ρίγος και  συνωμοτεί.
κανείς δεν είναι πια εδώ
φύγανε με το τέρας και τα σκυλιά
μόνο τις γκρατζουνιές αφήσανε στο πάτωμα σαν χαμένο ήχο.
κοιτάζω που και που τα ξανθά μαλλιά σου στα χωράφια και σε συλλογίζομαι
πίσω από τον φόβο μου θυμάμαι*
μα πάλι σαν ακουμπήσω την πλάτη μου στην μηχανή και ξανακαώ
σιγουρεύομαι πως πρέπει να πηγαίνω
πάντα
δίχως τέλεια επιλογή
μόνο να πηγαίνω


με μιάς περνάει το φως και χάνεται
στο καταραμένο αυτό δωμάτιο






*σε αγάπησα