φωνή βοώντος εν τη ερήμω

Μακάρι να υπήρχες, για να μπορούσα να σε νοσταλγήσω
Μακρυά απόλα
Ακόμα και από τον Θεό κρυφά
τόσο να σε αγαπώ και να σε ποθάω

Μακάρι να ήσουνε εκεί
που τώρα είναι η καρδιά μου άδεια
μακάρι να υπήρχες λίγο
κάτι, απωθημένο κάτι μου

μακάρι σαν έγνοια νά σουνα εκεί
που τόσο μόνος στέκω
συντροφιά να μου κανες
στην ερημιά του κόσμου

τόσο κρυφά πια ζω
που καμιά φορά ακόμα και την αλήθεια μου ξεχναω
κι πληγές ολάνοιχτες στο φως
τόσο φανερές που καταντάν αόρατες
κανείς πια δεν τις θωρεί
ούτε και γω