Ο πλούσιος φτωχός

 Ήρθε μια φορά και με επισκέφτηκε ένας άνθρωπος από έναν άλλον κόσμο.Από έναν κόσμο με πάρα πολλά λεφτά. Δεν μου έκανε καμία απολύτως εντύπωση γιατί πέρα από αυτό δεν είχε κάτι ενδιαφέρον ο ίδιος. Είχε μάλλον την ανάγκη να νιώσει πως αγαπάει κάποιον. Με τον τρόπο που είχε τύχει ο ίδιος να καταλήξει να νομίζει πως αγαπά. Να βρει έναν φίλο; Να λέει μια καλημέρα; τέλος πάντων δεν κρίνουμε πως αγαπάει ο καθαής, άσε που έιναι και θέμα τύχης αρκετά. Αλλιώς μαθαίνεις να αγαπάς δίπλα στα πρόβατα και αλλιώς πλάι στου λύκους. Αλληγορία της πλάκας αλλα το πιάσαμε , πάμε παρακάτω.

Η αλήθεια είναι πως και γω τα λεφτάκια μου.Για να είμαι λίγο πιο ακριβής δεν είχα πολλά λεφτά λεφτά, αλλά για μένα σίγουρα αρκετά. Ο λόγος είναι πως στην πραγματικότητα δεν είχα καμία αγάπη για τα χρήματα και ακόμα πιο σημαντικό , δεν είχα ποτέ κάποια ανάγκη να έχω πράγματα. Άμα αγόραζα καμιά φορά ένα ρούχο χαιρόμουν αλλα πάντα αυτό συνέβαινε τυχαία. Θα είχα βρεθεί με καναν φίλο που ήθελε να ψωνίσει κάτι σε κανά μαγαζί. θα έπαιρνα και γώ καμια μπλούζα,θα χαιρόμουν . θα έβγαινα απ'το μαγαζί και τέλος. Καμιά απολύτως διαφορά. Οπότε δεν είχα και αναγκη από λεφτά. Το μόνο που έπρεπε να κάνω ήταν να μην μπαίνω κουτουρού σε μαγαζιά. Εξ ου και ο λόγος που δεν εντυπωσιάστηκα από τον άνθρωπο αυτό. Την εποχή εκείνη εντωμεταξύ πολεμούσα να καταλάβω πως γίνεται και προχωράμε τόσο αρμονικά στην ζωή τόσοι διαφορετικοί άνθρωποι μαζί. Μπράβο μας ειλικρινά. Σε όλους . Είμαστε παααρα πολλοί/πολύ τρελοί μαζεμένοι και τα πάμε περίφημα. Ο καθένας μέσα σε έναν τεράστιο συνήθως εγωκεντρισμό , που αν δεν είναι προφανής , τότε απλά δεν είναι ειλικρινής, και παράλληλα με έναν εξωφρενικό μηχανισμό να βλέπουμε τις ανάγκες μας και τις αναζητήσεις μας στα πρόσωπα ανυποψίαστων ανθρώπων. Είτε κοντινών έιτε μακρινών. Τρομερά πολύπλοκο και παρόλαυτά δουλεύει! ///''Είναι φοβερός Πυγμαλίωνας να βλέπει κανείς στα μάτια σου την ομορφιά'' μου λέει η παλιά μου δασκάλα στο παγκάκι στην ρεματιά της τούμπας. Δεν ήξερα καν τι ήθελε να πει , θα το μάθαινα πολλά χρόνια μετά όταν έγινε ένα φοβερό εργαλείο και τα δικά μου χέρια. Όταν για λίγο έπαυα να ασχολούμαι με τα σωθικά μου., και είχα και λίγο καθαρό μυαλό, έβλεπα την χαρά στον κόσμο και τον γέμιζα και αυτόν χαρά. Αυτό πάει να πει Πυγμαλίωνας. Να βλέπεις έναν ζουμπά και να τον λες με την καρδιά σου λεβέντη. Τον ανυψώνεις τον άνθρωπο. Πετάει.///

Πάμε πίσω στον πλούσιο. Βάλθηκε το λοιπόν να γίνουμε συγγενείς ως φίλοι. Όπως κάποτε και με έναν καθηγητή της ιατρικής καταπιάστηκα και με έναν πολύ κακό παπά, έτσι επιχείρησα να καταλάβω τι θέλει αυτός ο πλούσιος απο μένα. Κατάλαβα τι είχε μυριστεί πάνω μου. Νομιζω δηλαδή. Έπρεπε να βάλω την φαντασία μου να δουλέψει και να μπω στην θέση του υποθετικά. Τί έβλεπα λοιπόν(εγώ ως αυτός)Βλέπω έναν ελεύθερο τύπο, λιγάκι μποέμ για τα γούστα μου/φλερτάρει με το λούμπεν αλλά δεν τον βάζω εκεί γιατί μετά θα μου είναι αδύνατον να συσχετιστώ, καπνιζει όλη μέρα βρωμάει η είσοδος/ μην ξεχνάμε πως είμαι θυρωρός στο επάγγελμα ( απίστευτα πληκτικό ακούγεται το ξέρω , αλλά κάθε που παθαίνω ένα υπαρξιακό πατατράκ θυμάμαι πως το θυρωρός βγαίνει από το θύρα και ωρός-ώρα που πάει να πει φροντίδα και με ανεβάζω σε ένα ψευτολέβελ Αγίου Πέτρου και παρηγοριέμαι), - είναι και αρκετά αρτσούμπαλος αλλα και λίγο διαβασμένος, . Οπότε υποθέτω(πάντα) πως με βλέπει σαν έναν έυκολο εν δυνάμει φίλο,με αρκετό ενδιαφέρον και χαβαλέ. Θα τον πάρω! Βάλτε τον σε ένα χαρτί θα τον πάρω στο χέρι. Μην ξεχνάμε και τον ωκεανό οικονομικής τάξης που μας χώριζε, σου λέει θα χαρεί ο θυρωρός. Θα γυρίζει σπίτι και θα χαίρεται που μιλήσαμε'' Σου λέει έχω φίλο μάναντζερ!. //Δεν τον αδικώ φυσικά καθόλου , είναι πολύ λογικό να σκεφτεί κανείς έτσι όταν έχει πολλά χρήματα και οι πόρτες είναι ευκολότερα ανοιχτές. Ϊσα ίσα αναγνωρίζω και τα αληθινά καλά του αισθήματα και την ειλικρινή του όρεξη να γίνουμε φίλοι, σε καμία περίπτωση δεν θεωρώ πως αυτός ο πλούσιος άνθρωπος έπιασε κουβέντα μαζί μου με κάποια αρνητική προαίρεση.

Καιρός όμως να καταλήξω κάπου γιατί ούτε σας θέλω να κουράσω, ούτε να πάνε στράφι όσα λέμε ως εδώ. Άρα, έχουμε έναν πλούσιο και έναν φτωχό , σχηματικά πιο απλά πεθαινεις, δεν βαριέσαι, πάμε παρακάτω.... Αυτό που μου έκανε το κέφι είναι το πως το μάθημα της κυρίας μου Αρετής στο παγκάκι έπιασε τόπο μετά από μερικά χρόνια. Ο τρόπος που κοίταζα και γενικά προσπαθώ να κοιτάζω τους ανθρώπους είναι όσο το δυνατόν απαλλαγμένος από την κακή ή καλή μου διάθεση. Να είμαι δηλαδή καθαρός τρόπον τινά. Είσαι ο καλύτερος καθρέπτης όταν είσαι καθαρός. Όλοι θέλουν να σε βλέπουν και δεν ξέρουν το γιατί! Μέλι έχει ο κερατάς ο θυρωρός;!(Έτσι αναρωτιούνται όσοι με ξέρουν) Έβλεπα το λοιπόν, με όσο πιο καθαρά μάτια μπορούσα, μακρυά από λεφτα και... έναν άνθρωπο που μάλλον βαριότανε. Άσχημο πράγμα η βαρεμάρα, όλες τις μαλακίες τότε τις κάνουμε. Κάποιον που είναι λιγάκι ταλαιπωρημένος. Έναν πολύ καλό άνθρωπο με όρεξη και καλοζωισμένο(δεν θα τον σφάξουμε απλά για να τονίσω πως είχε λεφτά το είπα), με ανάγκη να κάνει μάλλον έναν φίλο βρε αδερφέ. Το σοκ όμως ήταν πως τελικά ήταν όλα μια πλάνη. Πως; Θα σας πω. Ο άνθρωπος αυτός κατέληξε στο πρόσωπό μου αντί να βλέπει εμένα (που νομίζω πως ποτέ πραγματικά δεν με είδε) να βλέπει έναν επαίτη ! Έναν φουκαρά! Έλα Χριστέ και Παναγία, Όπως το λέω.

Είχαμε χαθεί μήνες... είχαμε σταματήσει τις μακρόσυρτες κουβέντες δίπλα από τα ασανσέρ της οικοδομής και βρισκόμασταν όλο και πιο σπάνια. Δυο φορές είχαμε πάει και σε ένα παγκάκι να πιούμε ένα αναψυκτικό, αυτή ήταν η πάρεα όλοι κι όλο. Όσο περισσότερο αραιώναμε τόσο από μόνος του μου έλεγε να κάνουμε πιο πολύ παρέα και κάποια στιγμή θα μου έκανε λέει ένα ακριβό δώρο... και όποτε με κοίταζε , θυμόταν πως μου το είχε τάξει..και όποτε το θυμότανε ένιωθε άσχημα. Προφανώς το ξέχναγε, ή ήταν τόσο πηγμένος από τις δουλειές που το θυμόταν μόνο όταν με έβλεπε και ένιωθε εκτεθειμένος. Ποτέ δεν σκέφτηκα πως μπορεί να είχε τακτική να τάζει πράγματα στον κόσμο και να μην τα κάνει-(Αυτό είναι τόσο ξένο σε μένα που ούτε περνούσε από το μυαλό μου. Γιατί κάποιος να είναι τόσο δυστυχής; Έπρεπε να περάσουν πολλά χρόνια για να καταλάβω πως κάποιοι άνθρωποι είναι τόσο μίζεροι που λένε ψέματα στους πάντες. Τι κρίμα αυτό, να παρακαλάς να υπάρχει θεός για να τους λυπηθεί, τους καταλαβαίνω όμως με το παραπάνω, άμα τα έχεις χαμένα είπαμε μόνο μαλακίες κάνεις.). Ποτέ του πραγματικά δεν με ρώτησε αν ήθελα ή αν είχα ανάγκη από κάποιο δώρο φυσικά, πόσο μάλλον ρολόι, που είχα απέναντί μου ένα νά! Πάνω από τα ασανσέρ. Πόσο αστείο! Όλα αυτά συνέβαιναν στο μυαλό του. Ένιωθε ενοχές που δεν μου είχε φέρει το δώρο τόσο συχνά όταν με συναντούσε, σχεδόν με κοίταζε με ύφος ενοχικό , λυπημένο. Τι φοβερό και τι κωμικό! Η ουσία όμως έρχεται με την δύναμη της έξεως . Περνάν λοιπόν οι μήνες και οι μνήμες μαζί και από κει που ήμουν ο εν δυνάμει φίλος είμαι πλέον κάποιος που του έχω τάξει κάτι, που δεν θυμάμαι τί, αλλα γενικά νιώθω άσχημα σαν να του χρωστάω και μάλλον με πιέζει, και έχει περάσει και καιρός, και ακόμα να το ξεχάσει ο μαλάκας; και από πού και ως που να του κάνω δώρο ρολόι; δε γαμιέται που θα του δώσω και δώρο; τι έκανε αυτός για μένα ; μου χαλάει την διάθεση και το κάρμα ο γκαντέμης και δεν αντέχω και πως με κοιτάει με το αξιοθρήνητο ύφος του . Αυτό το χαμόγελό του το σιχαίνομαι κτλ κτλ δεν συνεχίζω ,το πιάσατε, τα πήγα περίφημα στο πως εξελίσσεται η σκέψη σε κάποιους ανθρώπους .

Αν δεν ήμουν αυτός που είμαι , το επόμενο βήμα θα ήταν να νιώθω 'ολα αυτά που νιώθει αυτός ο άνθρωπος για μένα . Να καθρεφτιστώ στην διάθεση του και να γίνω αυτά που νιώθει! Γελάω μόνο που το θυμάμαι! Αυτός λοιπόν είναι ένας τέλειος Πυγμαλίωνας. Ο καλός αυτός άνθρωπος , με το momentum που είχε θα μπορούσε να με μπερδέψει. Ευτυχώς δεν χαμπαριάζω. Του σκάω ένα χαμόγελο το οποίο νομίζω τον κάνει να νιώθει άσχημα .Τον βλέπω να έχει σκυμμένο το κεφάλι και να μπαίνει βιασικά στο ασανσέρ και τον λυπάμαι λίγο . Αν τον είχα συμπαθήσει λίγο περισσότερο θα του έλεγα να πάμε καμιά βόλτα. Είναι όμως πολύ βαρετή παρέα οπότε απλά του χαμογελάω από ευγένεια . Αποστρέφεται το βλέμμα του όλος ένοχή. Ποιος ξέρει τι συμβαίνει στο κεφάλι του. Του χαμογελάω για να νιώσει καλύτερα και με κοιτάζει σχεδόν με αηδία. Δεν πάει καλά ο κόσμος. Ο ίδιος ζει σε μια φυλακή. Του χαμογελούν επαίτες θυρωροί , αποτυχημένοι φίλοι. Όλα τον πνίγουν. Κανένας δεν τον καταλαβαίνει, τον κυνηγάνε όλοι για τα λεφτά. Κανείς δεν τον αγαπάει κτλ κτλ Φασαρία noise κτλ. Ζει σε εναν κόσμο ανταλλαγών και συναλλαγών. Δεν μπορεί να καταλάβει καν την ευγένεια. Είναι αποκομμένος από εδώ. Είναι μέσα του. Γιαυτό λέω πως τα πάμε περίφημα. Γιατί οι περισσότεροι λίγο ή πολύ έτσι είμαστε. Ξαναμπράβο μας. Είναι πραγματικά για λύπηση. Μπορώ να τον φανταστώ να γελάει γοερά εκεί που πρέπει ,να χαμογελάει εκεί που αρμόζει, να κάνει τεράστια υπομονή σε κάποιες περιπτώσεις και πάλι να έχει εκρήξεις θυμού εκεί που τον παίρνει, να γίνεται κακός ή άδικος με τους δικούς του και να πνίγει τον καημό του σε κάποιο πάθος. Ποτέ μα ποτέ δεν κατάλαβα τί ήθελε τελικά. Να μου δώσει ένα μάθημα ή να πάρει; Τελικά αυτοί οι κόσμοι ακουμπάνε τελικά; Βρε μήπως ζούμε και στον ίδιο και δεν το έχουμε καταλάβει; Από τους τρεις πάντως ο πιο ενδιαφέρον ένοικος ήταν ο καθηγητής πριν χρόνια....

the doorman by Nick Botting