To god or not to god

 Αυτό που συμβαίνει στην μέση ανατολή μπορεί και είναι ένας ακριβής δείκτης του που βρίσκεται η ανθρωπότητα στην παρούσα φάση. Με ποιες ταχύτητες κινείται,προς τα πού πηγαίνει και πως οραματίζεται το μέλλον. Όταν λέμε ανθρωπότητα μην ξεχνιόμαστε εννοούμε φυσικά μόνο Ευρώπη Β.Αμερική και άντε βαριά Ισραήλ Αυστραλία, Ιαπωνία και καμιά Κορέα. 

Το αδιέξοδο στην σύγκρουση Παλαιστίνης Ισραήλ δεν γεννήθηκε τώρα. Είναι ένα αποτέλεσμα τριβής δύο εντελώς διαφορετικών πολιτισμών και όχι λαών. Αν μπαίναμε στην λογική της γεννητικής ανάλυσης των κατοίκων θα βλέπαμε πως οι ρίζες είναι όμοιες σε μεγάλο βαθμό ,όχι πως έχει ιδιαίτερη σημασία, αλλά θα μας βοηθήσει απλά να βρούμε τους αληθινούς λόγους της σύγκρουσης. Είναι δυο πολιτισμοί, ένας σύγχρονος και ανεπτυγμένος βάσει του τι εμείς οι υπόλοιποι δυτικοί έχουμε επιλέξει να θεωρούμε ανεπτυγμένο και ένας πρωτόγονος (πάλι στα δικά μας μάτια) με αντανακλαστικά και φανατισμό που υποτίθεται πως εμείς στην δύση έχουμε ξεπεράσει. Από την μια ο εβραϊκός λαός και από την άλλη ένας ο παλαιστινιακός λαός. 

Πέρα από το προφανές γεωπολιτικό πρόβλημα που καλείται να λυθεί υπάρχει και το θρησκευτικό χάσμα το οποίο όχι μόνο δυσχεραίνει το κλίμα αλλά το οδηγεί σε ακρότητες και ένα διάχυτο αρχέγονο μίσος που την ρίζα του έχει στα πολύ πρωτόγονα στάδια της εξέλιξης του ανθρώπου. Ο θάνατος σου η ζωή μου δυστυχως είναι μια φράση που ταιριάζει -ξανα δυστυχώς - στο μεσανατολικό. Πώς όμως μπορούμε να δούμε καθαρά και δίκαια ένα τόσο πολύπλοκο θέμα; ένα ζήτημα που εν ριπή οφθαλμού βγάζει τον εβραϊκό λαό εκτεθειμένο σε πάσης φύσεως ρατσιστικές και ναζιστικές αρένες και από την άλλη έχει την ολική καταστροφή ενός λαού που είχε και είδε την πατρίδα του να αλλάζει χέρια μπροστά στα μάτια του αδύναμος. Δεν είναι φυσικά απλο. Και όπως κάθε ιστορία έχει σημασία από πού την ξεκινάει κάνεις. Αν δει κανείς πχ την σφαγή στο νότιο Ισραήλ απομονωμένη χωρίς τα προηγούμενα γεγονότα βγάζει μια εντελώς διαφορετική άποψη από την αληθινή. Έχει μια δύναμη που επιτίθεται με ωμή βία σε έναν περιχαρή και, αν όμως πας πιο πίσω θα δεις πως η μάχη μαίνεται χρόνια και πως αυτό είναι απλά ένα από τα πολλά στάδια που έχει περάσει. 

Αν πάλι δεις ή αντιληφθείς πως η πλευρά των Παλαιστινίων είχαν κατά καιρούς πολύ καλύτερες ευκαιρίες για να διευθετηθεί το ζήτημα πολύ πιο δίκαια από το σημείο που είμαστε τώρα θα δεις πως έγιναν λάθη και από την δική τους πλευρά στο παρελθόν. Δεν είχαν οι ηγέτες τους την διορατικότητα να δουν που θα έφτανε η κατάσταση στο μέλλον; υπήρχε ένα πείσμα; ένα μίσος; μια άρνηση; όλα μαζί. Ο εβραϊκός λαός ήταν κάτοικος της περιοχής από την αρχαιότητα, αλλά και έτσι να μην ήταν , το χώρισμα των εδαφών από τους Βρετανούς θα μπορούσε να είχε δημιουργήσει παρόμοια προβλήματα σε ολες τις όμορες χώρες. Όχι όμως. Μόνο στο Ισραήλ η κατάσταση είναι τόσο ακραία. Όχι στα σύνορα Λιβάνου Συρίας , ούτε Ιράκ Συρίας ούτε πουθενά. Το πρόβλημα οπότε καταλήγει να παίρνει ακόμα πιο ξεκάθαρη εικόνα. Έχει ρατσιστική από την μια και πολύ πιο ουσιαστικα θρησκευτική βάση. Οι μουσουλμάνοι δεν θέλουν τους Εβραίους. Απλά λιτά κατανοητά. Τι είναι αυτό που δημιουργεί το τόσο μίσος; φυσικά η θρησκεία. Το αστείο φυσικά είναι πως είναι ο ίδιος θεός από πίσω , και στους μεν και στους δε. Παρόλα αυτά το μίσος γεννιέται εκεί. Και εδώ είναι το κομμάτι που αφορά όλους μας πια. Γιατι η μέση ανατολή είναι πάνω απ'όλα σύμβολο. Αυτό που συμβαίνει εκεί είναι συμβολικό. Όπως ήταν πάντα αυτός ο παντερμος τόπος. Δεν είναι απλά μάχη της δύσης με την ανατολή. Είναι μάχη αφηγημάτων και πρωτόγονων ιδεολογιών. Είναι θρησκευτική μάχη πέραν της γεωπολιτικής. Έχουμε τους Εβραίους που έχουν το δικό τους αφήγημα περί θεού και με το κατά την ταπεινή μου άποψη επικυνδυνο αλλά και πανέξυπνο χαρακτηριστικό πως είναι αυτοί οι εκλεκτοί του και από την άλλη έχουμε μια θρησκεία με εξαιρετικές βάσεις όσον αφορά την θεολογία και την ταπεινότητα που όμως έχει την θέση της γυναίκας στα τάρταρα, έχει έναν ανοιχτό φόβο απέναντι στην οποιασδηποτε πρόοδο στην παρούσα φάση και από πάνω έχει και βλέψεις ιεραοποστολικες που θα σαν μέθοδο έχουν είτε τον καλό τρόπο είτε τον κακο. Μακάρι να ήταν τόσο απλό το αφήγημα ως τώρα , αλλά θα πρέπει να πούμε πως μουσουλμανικές χώρες έχουν υπάρξει στο παρελθόν ηγέτιδες στην επιστήμη και στην φιλοσοφία σε εποχές μάλιστα που η δύση έκαιγε ζωντανές γυναίκες αν απλά καταλάβαιναν μαθηματικά. 

Οπότε είναι ο παρόντας χρόνος. Είναι η τριβή ανάμεσα σε δύο γρανάζια. Το ένα (Ισραήλ,) κινείται γρήγορα και αναπτύσσεται προς τα κάπου θα πω και όχι μπροστά γιατί φυσικά έχει τεράστια εσωτερικά προβλήματα με τον λαϊκισμό του Νετανιάχου και της ακροδεξιάς και από την άλλη μια ήδη πολύ ταλαιπωρημένη και αδικημένη Παλαιστίνη, αδικημένη πολύ περισσότερο από τα υπόλοιπα αραβικά κράτη,τα οποία την χρησιμοποιούν ως σύμβολο και μόνο απέναντι στο Ισραήλ και την θυσιάζουν με την παλαιότερη αδιαλλαξία στο να βρισκόταν μια λύση . Δεν θέλω εδώ επουδενί να καλλιπισω την στάση του Ισραήλ τα προηγούμενα χρόνια. Νομίζω πως το αφήγημα του περιουσιου λαού του θεού έδινε πάντα αυτήν την άκρατη υπεροψία δύναμης στον εβραϊκό λαό,που σε συνδυασμό την μετά δεύτερου παγκόσμιου εποχή βγάζει και ένα γινατι απέναντι σε όλους και όλα μερικές φορές. Θα ήταν δικαιολογημένο αν δεν πατούσε τόσο σε θρησκευτικές ανοησίες. Κανείς δεν είναι ευνοημένος κανενός θεού. Αν αυτό το αφηγημα δεν υπήρχε στις μεταξύ διαπραγματεύσεις τα πράγματα θα ήταν αρκετά πιο απλά. Δυστυχώς όμως είμαστε ακόμα έρμαια της αναζήτησης των μεγάλων απαντήσεων. Το υπαρξιακό μας κενό , το μεγάλο ερώτημα του τι σκατα κανουμε σε αυτήν την απέραντη έρημο του διαστήματος, το απαντά πολύ εύκολα ο οποιοσδήποτε θεός. Είναι μια βολική και ως τώρα απαραίτητη απάντηση ή λύση ή παυσίπονο στα πολύ μεγάλα αληθινά ερωτήματα μας. Τα αφηγήματα όμως είναι που μεταξύ των ανθρώπων κάνουν τις μεγάλες διαφορές. Έχουμε τους χριστιανούς και τις υποδιαιρέσεις τους που αδυνατούν να μεροληπτουν , ιδίως τα τελευταία χρόνια γιατί είναι αμαρτία, γιατί είναι όλα αμαρτία, αλλά τουλάχιστον σε αυτό τους το αναγνωρίζω δεν θα θιχτουν ή δεν θα σε εκτελέσουν αν κάνεις σχόλιο η ακόμη αμφισβητήσεις την θρησκεία τους. Αυτό τους καθιστά καλώς ανεκτικους στην ποικιλία της σκέψης και της επιστήμης αν μη τη άλλο. Η ενοχή τους όμως είναι πάντα ένα σταθερό εμπόδιο. Στην ίδια την απόλαυση της ζωής σε πρώτο χρόνο και φυσικά στην πρόοδο σε συλλογικό επίπεδο. Οι χριστιανοί όπως και οι υπόλοιποι θρησκευόμενοι του σύγχρονου κόσμου δεν έχουν καν την διαύγεια να αντιληφθούν την πραγματικότητα. Είναι σε ένα πλαίσιο. Όπως και οι Εβραίοι,όπως και οι μουσουλμάνοι. Τώρα να μου πεις πως μπορούμε να δούμε καθαρά το πλαίσιο;

Η απάντηση είναι πολύ απλή εδώ. Δεν χρειάζεται να λάβουμε υπόψη καμία από της τάχα υπαρκτές ειρηνευτικές δυνάμεις τύπου ΟΗΕ κτλ. Το μόνο που μπορούμε να δούμε είναι το πώς οδηγεί έναν λαό μια θρησκεία, και το βασικότερο πως νιώθει αυτός ο λαός αντιμέτωπος με βασικά ανθρώπινα δικαιώματα. Πχ πως αντιμετωπίζονται οι γυναίκες για αυτή, το μισό και παραπάνω κομμάτι του ανθρώπινου πληθυσμού, έπειτα πως αντιμετωπίζεται ο ίδιος ο άνθρωπος. Ποια τα όρια και οι ελευθερίες του. Η σεξουαλικότητά του, οι αντιλήψεις του και ο τρόπος που διοχετεύεται η αγάπη του και τα συναισθήματά του. Το ποσό χώρο δίνει στην επιστήμη και στην πρόοδο κτλ. Με αυτά τα κριτήρια -που είναι πάλι δικά μας- μπορούμε να δούμε την εκάστοτε θρησκεία και λαό. Εμείς οι οποίοι φυσικά έχουμε ο καθένας το περιορισμένο φάσμα αντίληψης μιας και μεις οι ίδιοι είμαστε γαλουχημενοι και δομημένοι στις εκάστοτε αρχές και αφηγήματα. Ο λόγος , νομίζω πως είναι το μόνο συστατικό που μπορεί να μας ενώσει και να μας φέρει κοντά. Με τις οποίες διαφορές μας και τις δυσκολίες μας, ο λόγος νομίζω πως μπορεί να ξεκλειδώσει και να ενώσει, ή να φέρει κοντά σε επικοινωνία τα θετικά χαρακτηριστικά των διαφόρων λαών. Ο λόγος πιστεύω πως είναι ο μόνος τρόπος να έρθουν κοντά οι κατάλληλοι άνθρωποι μεταξύ τους και από λίγοι να γίνουν πολλοί. Ο λόγος νομίζω πως είναι το φάρμακο. Το αντίδοτο στην δειδαιμονια Ο λόγος και η επικοινωνία μεταξύ των ανθρώπων σε μια βάση μακρυά από θρησκευτικές πεποιθήσεις μπορεί να οδηγήσει στην ειρήνη. Ένας νέος χώρος όπου οι θεοί απουσιάζουν. Ένας νέος χώρος που δεν θα τους επιτρέψουμε να μπουν. Αν είναι αγαθοί μόνο με καλό μάτι θα μας δουν να αλλάζουμε προς το καλό. Αν όχι τότε δεν είναι καλοί θεοί και δεν αγαπάν κανέναν.