Μπλε κλιμτ

Μιλησα στον Χρηστο
Του ρωτησα τα νεα
Ημουν θλιμμενος κ χαρουμενος

Αλλαζες συνεχεια.

Κλεισμενη στο πίσω δωματιο

Ημουνα συγκατοικος σου

πίστευα πως ίσως να βγαινες

Παλι ομως αγνωστοι.

Η νεα ζωη
Η παλιοτερη
Τα δεκα τερατα
η γυάλινη πόρτα

Σθένος αισιοδοξο*
Κατω απο μια οδύνη παράλογη.
Η κλεισμενη μυρωδια σου
Στο αχανες σπιτι.

Τι θλιβερη διασταση!
Το μαραμενο αγνωστο που ζουμε;
Τα λιγα που ξέρουμε
Τα τοσα που νιώθουμε

Δεν υπαρχει διχως ψοφο η ανασταση
Δεν ανθιζουν οι χαρές με ψοφο

Ειχες τοσο πολυ θυμώσει
Που μ'έκλεισες στο κελαρι
μονο.

Εκεί,ανάμεσα στα βιολιά και στα λαούτα
κάτω απτα παλιά βιβλία και τις γάτες
άνοιξα τα μάτια μου και είδα

πρώτη φορά την πορτα
πρώτη φορά τον κήπο μου

τα πέτρινα με τούβλα σπίτια
τους ιάπωνες περαστικούς
την ζωντανή γιαγιά μου
έναν απρόσεκτο οδηγό
και έναν βρεγμένο δρόμο

Έιδα
τα λίγα γλυκά σκαλιά
που οδηγούν
στην ομορφιά του κόσμου


*δύναμης