το βλέμμα του νεκρού Οδυσσέα

Θυμαμαι λιγο πια την Ιταλία
θυμαμαι τον πονο στο στομαχι

την μοναξια
την ματαίωση

θυμαμαι την αγάπη
την νιότη

θυμάμαι την καρδια μου να γκρεμίζεται σαν πύργος

τις φλόγες και την υπέροχη μουσική

θυμάμαι την μοναξιά

τον καθρέπτη

και τα πόδια μου.

Θυμάμαι να είμαι κλεισμένος πίσω απτο λευκό παράθυρο

να προσπαθώ πολύ θυμάμαι

να φύγω απο το σώμα αυτό

που κουβαλώ ακόμα.

Έκανα το παν για να με αποφύγω

στο τέλος κάτι κατάφερα.

Έπεσαν όλα

ήρθε ο θάνατος

η τραγωδία

έκλεισε η πόρτα

η καρδιά κατέρευσε

τίποτα πια δεν κρατούσε

όλα γύρω φώναζαν φώναζαν φώναζαν,

φωνές και ουρλιαχτά παντού

θηριωδία.

Μου είπαν οι γιατροί πως φταίει το χασίς

και όχι η πλήξη

μου είπαν οι γιατροί πως φταίει το αλκοόλ

και όχι η προδοσία

-τι αστείο

και γω τα πίστεψα

με χτυπαγαν απο παντου

έπρεπε να κάνω πίσω

έπρεπε να αρνηθώ το πόσο πολύ αγαπώ

έπρεπε να αρνηθώ το πόσο πολύ ήθελα να με αγαπούν

έπρεπε να αρνηθω εμένα

έπρεπε τελικά να με ξεκάνουν
....
...
αργά πια καταλάβα την πλεκτάνη

αργά

τα πρόσωπα πια νεκρά

όλοι αλλιώτικοι

καμιά πίστη

τίποτα

οι γνωστοι νεκροί

το ίδιο και οι φίλοι

και ήρθε ο θάνατος μακρύς

χιλιάδες μέρες.

χιλιάδες ώρες

ασταμάτητης βίας.

αφόρητου πόνου

που ποτέε δεν σταμάτησε

είναι φρικτό να περπατάς νεκρός

είναι φρικτό να συναντάς ανθρώπους νεκρός

είναι φρικτό να είσαι νεκρός και όρθιος.

η παγίδα μπορεί να κρατησει χιλιάδες χρόνια

το ίδιο και η ζωή

τι κρίμα

τι κρίμα