Η σαδιστική
Ούτε να κατακρίνεις μπορείς, ούτε νηφάλια να διαγνώσεις το τί είναι αυτό το οποίο σε μαγεύει στην απόρριψη.Όπως λέει και ο γούντι ''δεν θα ήθελα να συμμετέχω σε ένα κλάμπ που θα δεχόταν κάποιον σαν εμένα σαν μέλος του''.Το πρόβλημα στην ηθική του όλου θέματος είναι η ίδια η συμμετοχή σε αυτό από την πλευρά του θύτη.Είναι μία αδιανόητη αιχμαλωσία στην ίδια την κατανόηση του συναισθήματος(που είτε ανθίζει και εκφράζεται είτε όχι)που από μόνο του είναι κάτι παρανοικό.Δεν μπορούμε δυστυχώς να κατανοήσουμε μα ούτε να εκβιάσουμε τα συναισθήματα, το μόνο ίσως που μπορούμε να κάνουμε είναι να τα εκφράσουμε με το αντίστοιχο όμως κόστος.Ισχύει δυστυχώς αυτό που λένε μερικοί πως αν δεν τα εκφράσουμε μένουνε μέσα μας αποθυμένα, και έτσι είναι πραγματικά, οπότε τι μπορούμε να κάνουμε ούτως ώστε να τα βγάλουμε απο μέσα μας δίχως να κινδυνέψουμε να γίνουμε περίγελος και να πληγώσουμε τον εαυτό μας? Η απάντηση είναι πως τίποτα, το μόνο που καλούμαστε να κάνουμε είναι να αξιολογήσουμε πόσο σημαντικός είναι αυτός ο εαυτός που θα εκθέσουμε και αν τα συναισθήματά μας είναι ειλικρινή και ξεκάθαρα.Το δεύτερο σκέλος είναι ίσως το δυσκολότερο.Οι εναλλαγές δυστυχώς σε πολλούς από εμάς είναι ραγδαίες, και έχουν νομίζω να κάνουν περισσότερο με την ίδια την σχέση με τον εαυτό(μιας και αυτός είναι η αφετηρία όλου του ζητήματος).
Είναι απίστευτο πως ένα συναίσθημα μπορεί πολύ εύκολα να μεταλλαχθεί ή μία είκονα που έχουμε σχηματίσει για κάποιον άνθρωπο που μας ενδιαφέρει από την μια στιγμή στην άλλη.Είναι αστείο γιατί αυτό πατάει πιο πολύ σε σχέσεις εφήμερες και με μικρή ιστορία παρόλα αυτά αυτές είναι και που μας συγκινούνε περισσότερο , μιας και δεν έχουν να κάνουν με τα κεκτημένα.Μπορεί σε κάποιο αρχικό στάδιο να σχηματίσουμε την εικόνα ενός ενδιαφέροντως προσώπου σε κάποιον που ελάχιστα ξέρουμε απλά και μόνο επειδή επιδρουν πανω μας πράγματα που τα περισσότερα έχουν να κάνουν με το υποσεινήδγτο και με παρατηρήσεις που το μυαλό μας δεν αντιλαμβάνεται πλήρως.Όταν κάνουμε αυτήν την σύλληψη(πως κάποιος είναι γοητευτικός,δυναμικός,όμορφος κτλ)φτιάχνουμε-σε περίπτωση που μας αρέσει ερωτικά-μία ίστορία στο κεφάλι μας.Αυτή η ιστορία, είτε ερωτική ,έιτε ρομαντική είναι ένα δικό μας κατασκεύασμα το οποίο εμείς ζούμε και καταναλώνουμε,(το γιατί συμβαίνει αυτό-το να επιλέξουμε κάποιον ή απλά να ερωτευτούμε-νομίζω πως έχει να κάνει με τις συγκηρίες της ζωής μας στην παρούσα φάσην μπορεί να είναι μια τάση ανακούφισης απτην πραγματικότητα μία ανάγκη για δημιουργικότητα, πέρα απτίς βιολόγικέςμ μπορεί να είναι δεκάδες διαφορετικά πράγματα.).Αν τώρα αυτό το άτομο, μας δείξει μία πιο οικεία ή μάλλον μία πιο ζεστή με την έννοια της ανάγκης εικόνα, αυτομάτως το μυαλό μας αρχίζει να γκρεμίζει την εικόνα που μέχρι τότε είχε φτιάξει και αρχίζει να βλέπει στον άνθρωπο αυτόν όχι τον σωτήρα ,τον δυναμικό που θα γέμιζε τα κενά του αλλά κάποιον άνθρωπο με ανάγκες σαν και μας και μάλιστα κάποιον που ζητάει συντροφιά όπως και μεις, οπότε μας φαίνεται αδύναμος και τρωτός μέχρι που μπορεί να μας φανεί και άχρηστος,(σε κάποιες ακραίες περιπτώσεις).Οπότε ίσως αυτό που επιζητούμε να μην είναι απλά μία ή ένας ερωτικός σύντροφος άλλα κάποιος ο οποίος θα μας αναζωογωνήσει και θα μας βγάλει απτην μιζέρια μας,σαυτήν την περίπτωση πρέπει να καταλάβουμε πως δεν υπάρχουν τέτοιες περιπτώσεις και πως στην ουσία αυτό που ψάχνουμε έιναι απο κάπου να εξαρτηθούμε(για να γεμίσει με πάθος η ζωή μας)πράγμα που όμως είναι απο μόνο του χτισμένο σε μία εγωκκεντικη βάση και ξεπερνά αν όχι αφήνει έξω απτην περίσταση τον έταιρο περιλαμβανόμενο πράγμα τουλάχιστον φαιδρό και απριόρι λανθασμένο,μιας και η ισσορροπία ζητάει 2 ροπές σε μία σχέση και όχι απλά στίριγμα για την μία.
Οπότε το όλο παιχνίδι πέρα από την ίδια την διμιουργία ίντρικας μπορεί και να κρύβει μία ανάγκη του να δώσουμε νόημα στην ζωή μας,δεν είναι κακό και καθόλου μάλιστα , μιας και μπορεί να μας ανοίξει πόρτες στην δημιουργηκότητα που είχαμε για πολύ καιρό κλειστές.Το ίδιο το συναίσθημα από δύσκολο και καταστροφικό μπορεί να γίνει τέχνη και ουσία,αν όχι δρόμο για την αυτοανακάλυψη, μιας με αυτά που ανέφερα παραπάνω το όλο ζήτημα είναι ένα μύνημα που αν το αποκωδικοποιήσουμε με ικανότητα ίσως βρούμε απαντήσεις όχι μόνο για την ίδια μας την ζωή αλλά και για το όλον.Το τι σημαίνει καρμική σχέση , τι σημαίνει τύχη και όλα τα συναφή αινίγματα που μας ταλανίζουν είτε δύνουμε σημασία και συγκέντρωση σε αυτά είτε όχι,αυτά υπάρχουν και σε μεγάλο βαθμό κιόλας μας ορίζουν.Είναι δώρα θεία όλα αυτά.Όλες οι ερωτικές και συναισθηματικές καταστάσεις κάτω απτο ικάνο μικροσκόπιο-το οποίο φτάνουμε μόνο σε στιγμές ηρεμίας και περισυλλογής και όχι με ένα μπουκάλι ρούμι στο χέρι-μπορεί να μας δώσει πολύτιμες απαντήσεις για τον ίδιο μας τον εαυτό και να μας θεραπεύσουν, απτο να μας στείλουν στην καταστροφή.
Ο ''σαδισμός''.
Μπορεί να τύχουμε στην περιπτωση που το άτομο το οποίο αγαπάμε γνωρίζει την θέση μας και τον καημό μας,μπορεί να μην νιώθει το ίδιο και να συνεχίζει να επιδιώκει επαφές μαζί μας.Είναι μια πολύ κλασική περίπτωση αλληλοεξάρτησης με διαφορετικές αφετηρίες,απτην πλευρα την δική μας (του ερωτευμένου)είναι η ανάγκη μας να δούμε το πρόσωπο που μας απασχολέι , που τροφοδοτεί το όνειρο που σμιλεύει ακόμα καλύτερα την ιστορία στο κεφάλι μας κτλ.Το άτομο που ποθούμε.Και ατην άλλη ασυνείδυτα μπορεί το άτομο που μας απασχολεί να επιδιώκει να μας βλέπει αραιά και που για να τωνωνει το ηθικό του,κατάσταση κλασική και προβλέψιμη,.Θα μπορούσε κανείς να ανρωτηθεί, μα είναι δυνατόν να γνωρίζει πως εγώ πονάω για κείνειν και να μην σκάει να με ηρεμίσει ή να με αποφύγει για να απαλύνει το μαρτύριο?Η απάντηση είναι πως όχι, όχι μόνο απολαμβάνει που τρέχουμε απο πίσω αλλά και της/του ανεβάζει την αυτοπεποίθηση στα ύψη.Δεν πρέπει όμως να μπούμε στην θέση του κριτή, αλλά πάλι να κοιτάξουμε μέσα μας και να αναλογιστούμε αν ποτέ έχουμε συμπεριφερθεί και μεις με αντίσοιχο τρόπο,και είμαι σίγουρος πως όλοι μας απο κάποια στιγμή στην ζωή μας θα το χουμε κάνει.Δεν είναι η λύση να στρέψουμε τα όπλα μας στον ''εχθρό'' αλλά να αντιμετωπίσουμε την κατάσταση ώς έχει,τώρα θα μου πεις αξίζει τον κόπο?Να εκτεθώ.δηλαδή να αποκαλύψω σε κάποιον κάποιο κομματι του εαυτό μου που καλά καλά κι εγώ δεν καταλαβαίνω-με κίνδυνο να δεχτώ την απορριψη ή ακόμη χειρότερα τον χλευασμό, ή να κρύψω τα συναισθήματα μου και να κάνω πως προχωράω μπροστά κάνοντας πως δεν συμβαίνει κάτι?Η αλήθεια είναι πως δεν υπάρχει λογική απάντηση και το πιο αστείο είναι το περιττό ίσως της ίδιας της ανάλυσης, μιας και ο καθένας τελικά κάνει ό,τι αποφασίζει δίνοντας ή μη σημασία σε συμβουλές φίλων(που στο κάτω κατω ο ίδιος επιδιώκει) και με αυτόν τον τρόπο ο καθένας ορίζει την ιστορία του σε ένα θέμα τόσο φλέγον που να λέμε την αλήθεια απλά είμαστε όλοι πειράματα και αδαής, τόσο που καμιά φορά απελπιζόμαστε.Προσωπικά πιστεύω πως δεν υπάρχει συνταγή, απλά η οποιαδήποτε κίνηση πρέπει να αναλογιστούμε τί αντίκτυπο θα έχει στην ζωή μας.Μπορεί να χρειαζόμαστε και την απόρριψη και ασυνείδητα να επιδιόκουμε την ίδια ξέροντας πως το άτομο που κυνηγάμε, είτε δεν μας ταιριάζει αληθινά είτε και μεις οι ίδιοι δεν είμαστε σίγουροι για αυτό που αισθανόμαστε, είναι παράξενο πως το ένστικτό μας μας οδηγεί φορές σε περιπέτειες που δεν καταλαβαίνουμε πως μπορούν να φανούν οφέλιμες.Βέβαια όταν κάποιος ζει τον αφόρητο πόνο της ερωτικής απογοήτευσης λίγο μπορεί να πιστέψει πως αυτό το μαρτύριο μπορεί να περιέχει κάτι το καλό, κάρι το ωφέλιμο, μιας και το μόνο που αντιλαμβάνεται είναι ο πόνος και η αίσθηση της απώλειας.Πάλι όμως και αυτό το μαρτύριο πηγάζει από μας τους ίδιους!Και αυτό το συναίσθημα είναι προιόν δικής μας καθοδήγησης, και κάπου εκεί έρχεται η σαδιστική.Αν μπορούμε να το ορίσουμε έτσι.
Πόνος
Τι είναι αυτό που πονάει τόσο?Τι είναι αυτό που πυροδοτεί την γιγάντια αυτή στρεσοβόρα δύναμη και μας κυριεύει και μας ακολουθεί ακόμη και στον ύπνο μας και παντου;Τι συμβαίνει μέσα στην βιοχημεία μας όταν πονάμε τόσο; Πόσο επικύνδυνος μπορεί να γίνει ο πόνος ανάλογα την διάρκειά του και την οξύτητα.
Ας σκεφτούμε τον εαυτό μας σε έφηβο σε ένα διαγώνισμα μαθηματικών στο οποίο έχουμε πολλά κενά και δεν μπορούμε να λύσουμε το πρόβλημα, την στιγμή κιόλας που θα το διαβάσουμε ήδη το μυαλουδάκι μς αρχίζει να εκκρίνει φαρμάκι να το πω λαικά που δηλητιριάζει την ψυχή μας, μιας και ενώ ξέραμε εκ των προτέρων πως είναι η μέρα του διαγωνίσματος δεν διαβάσαμε και πήγαμε να εξεταστούμε απροετοίμαστοι.Τίποτα δεν θα μπορούσε να περιγράψει την στιγμή αυτήν καλύτερα πέρα από έναν μίνι πανικό(ανάλογα βέβαια με την βαρύτητα που έδινε ο καθένας μας σε αυτές τις εξετάσεις),που αισθανόμασταν τότε μπροστά στο χαρτί και έχοντας στον νου μας τις συνέπειες του λάθους μας.Η αίσθηση οτι είναι ήδη αργά και πως θα τιμωριθούμε.Κάτι αντίσοιχο αισθανόμαστε και ενήλικες πια μπροστά στην ερωτική απόρριψη,ε...με κάποιες αρκετά μεγάλες διαφορές.Όταν δίνεις την εξέταση αδιάβαστος, ξέρεις πως πολύ πιθανόν να έχεις και δεύτερη ευκαιρία-κάτι που βέβαια μπορείς να το έχεις και σε μια ερ.απ.Επίσης νιώθεις πως
Ούτε να κατακρίνεις μπορείς, ούτε νηφάλια να διαγνώσεις το τί είναι αυτό το οποίο σε μαγεύει στην απόρριψη.Όπως λέει και ο γούντι ''δεν θα ήθελα να συμμετέχω σε ένα κλάμπ που θα δεχόταν κάποιον σαν εμένα σαν μέλος του''.Το πρόβλημα στην ηθική του όλου θέματος είναι η ίδια η συμμετοχή σε αυτό από την πλευρά του θύτη.Είναι μία αδιανόητη αιχμαλωσία στην ίδια την κατανόηση του συναισθήματος(που είτε ανθίζει και εκφράζεται είτε όχι)που από μόνο του είναι κάτι παρανοικό.Δεν μπορούμε δυστυχώς να κατανοήσουμε μα ούτε να εκβιάσουμε τα συναισθήματα, το μόνο ίσως που μπορούμε να κάνουμε είναι να τα εκφράσουμε με το αντίστοιχο όμως κόστος.Ισχύει δυστυχώς αυτό που λένε μερικοί πως αν δεν τα εκφράσουμε μένουνε μέσα μας αποθυμένα, και έτσι είναι πραγματικά, οπότε τι μπορούμε να κάνουμε ούτως ώστε να τα βγάλουμε απο μέσα μας δίχως να κινδυνέψουμε να γίνουμε περίγελος και να πληγώσουμε τον εαυτό μας? Η απάντηση είναι πως τίποτα, το μόνο που καλούμαστε να κάνουμε είναι να αξιολογήσουμε πόσο σημαντικός είναι αυτός ο εαυτός που θα εκθέσουμε και αν τα συναισθήματά μας είναι ειλικρινή και ξεκάθαρα.Το δεύτερο σκέλος είναι ίσως το δυσκολότερο.Οι εναλλαγές δυστυχώς σε πολλούς από εμάς είναι ραγδαίες, και έχουν νομίζω να κάνουν περισσότερο με την ίδια την σχέση με τον εαυτό(μιας και αυτός είναι η αφετηρία όλου του ζητήματος).
Είναι απίστευτο πως ένα συναίσθημα μπορεί πολύ εύκολα να μεταλλαχθεί ή μία είκονα που έχουμε σχηματίσει για κάποιον άνθρωπο που μας ενδιαφέρει από την μια στιγμή στην άλλη.Είναι αστείο γιατί αυτό πατάει πιο πολύ σε σχέσεις εφήμερες και με μικρή ιστορία παρόλα αυτά αυτές είναι και που μας συγκινούνε περισσότερο , μιας και δεν έχουν να κάνουν με τα κεκτημένα.Μπορεί σε κάποιο αρχικό στάδιο να σχηματίσουμε την εικόνα ενός ενδιαφέροντως προσώπου σε κάποιον που ελάχιστα ξέρουμε απλά και μόνο επειδή επιδρουν πανω μας πράγματα που τα περισσότερα έχουν να κάνουν με το υποσεινήδγτο και με παρατηρήσεις που το μυαλό μας δεν αντιλαμβάνεται πλήρως.Όταν κάνουμε αυτήν την σύλληψη(πως κάποιος είναι γοητευτικός,δυναμικός,όμορφος κτλ)φτιάχνουμε-σε περίπτωση που μας αρέσει ερωτικά-μία ίστορία στο κεφάλι μας.Αυτή η ιστορία, είτε ερωτική ,έιτε ρομαντική είναι ένα δικό μας κατασκεύασμα το οποίο εμείς ζούμε και καταναλώνουμε,(το γιατί συμβαίνει αυτό-το να επιλέξουμε κάποιον ή απλά να ερωτευτούμε-νομίζω πως έχει να κάνει με τις συγκηρίες της ζωής μας στην παρούσα φάσην μπορεί να είναι μια τάση ανακούφισης απτην πραγματικότητα μία ανάγκη για δημιουργικότητα, πέρα απτίς βιολόγικέςμ μπορεί να είναι δεκάδες διαφορετικά πράγματα.).Αν τώρα αυτό το άτομο, μας δείξει μία πιο οικεία ή μάλλον μία πιο ζεστή με την έννοια της ανάγκης εικόνα, αυτομάτως το μυαλό μας αρχίζει να γκρεμίζει την εικόνα που μέχρι τότε είχε φτιάξει και αρχίζει να βλέπει στον άνθρωπο αυτόν όχι τον σωτήρα ,τον δυναμικό που θα γέμιζε τα κενά του αλλά κάποιον άνθρωπο με ανάγκες σαν και μας και μάλιστα κάποιον που ζητάει συντροφιά όπως και μεις, οπότε μας φαίνεται αδύναμος και τρωτός μέχρι που μπορεί να μας φανεί και άχρηστος,(σε κάποιες ακραίες περιπτώσεις).Οπότε ίσως αυτό που επιζητούμε να μην είναι απλά μία ή ένας ερωτικός σύντροφος άλλα κάποιος ο οποίος θα μας αναζωογωνήσει και θα μας βγάλει απτην μιζέρια μας,σαυτήν την περίπτωση πρέπει να καταλάβουμε πως δεν υπάρχουν τέτοιες περιπτώσεις και πως στην ουσία αυτό που ψάχνουμε έιναι απο κάπου να εξαρτηθούμε(για να γεμίσει με πάθος η ζωή μας)πράγμα που όμως είναι απο μόνο του χτισμένο σε μία εγωκκεντικη βάση και ξεπερνά αν όχι αφήνει έξω απτην περίσταση τον έταιρο περιλαμβανόμενο πράγμα τουλάχιστον φαιδρό και απριόρι λανθασμένο,μιας και η ισσορροπία ζητάει 2 ροπές σε μία σχέση και όχι απλά στίριγμα για την μία.
Οπότε το όλο παιχνίδι πέρα από την ίδια την διμιουργία ίντρικας μπορεί και να κρύβει μία ανάγκη του να δώσουμε νόημα στην ζωή μας,δεν είναι κακό και καθόλου μάλιστα , μιας και μπορεί να μας ανοίξει πόρτες στην δημιουργηκότητα που είχαμε για πολύ καιρό κλειστές.Το ίδιο το συναίσθημα από δύσκολο και καταστροφικό μπορεί να γίνει τέχνη και ουσία,αν όχι δρόμο για την αυτοανακάλυψη, μιας με αυτά που ανέφερα παραπάνω το όλο ζήτημα είναι ένα μύνημα που αν το αποκωδικοποιήσουμε με ικανότητα ίσως βρούμε απαντήσεις όχι μόνο για την ίδια μας την ζωή αλλά και για το όλον.Το τι σημαίνει καρμική σχέση , τι σημαίνει τύχη και όλα τα συναφή αινίγματα που μας ταλανίζουν είτε δύνουμε σημασία και συγκέντρωση σε αυτά είτε όχι,αυτά υπάρχουν και σε μεγάλο βαθμό κιόλας μας ορίζουν.Είναι δώρα θεία όλα αυτά.Όλες οι ερωτικές και συναισθηματικές καταστάσεις κάτω απτο ικάνο μικροσκόπιο-το οποίο φτάνουμε μόνο σε στιγμές ηρεμίας και περισυλλογής και όχι με ένα μπουκάλι ρούμι στο χέρι-μπορεί να μας δώσει πολύτιμες απαντήσεις για τον ίδιο μας τον εαυτό και να μας θεραπεύσουν, απτο να μας στείλουν στην καταστροφή.
Ο ''σαδισμός''.
Μπορεί να τύχουμε στην περιπτωση που το άτομο το οποίο αγαπάμε γνωρίζει την θέση μας και τον καημό μας,μπορεί να μην νιώθει το ίδιο και να συνεχίζει να επιδιώκει επαφές μαζί μας.Είναι μια πολύ κλασική περίπτωση αλληλοεξάρτησης με διαφορετικές αφετηρίες,απτην πλευρα την δική μας (του ερωτευμένου)είναι η ανάγκη μας να δούμε το πρόσωπο που μας απασχολέι , που τροφοδοτεί το όνειρο που σμιλεύει ακόμα καλύτερα την ιστορία στο κεφάλι μας κτλ.Το άτομο που ποθούμε.Και ατην άλλη ασυνείδυτα μπορεί το άτομο που μας απασχολεί να επιδιώκει να μας βλέπει αραιά και που για να τωνωνει το ηθικό του,κατάσταση κλασική και προβλέψιμη,.Θα μπορούσε κανείς να ανρωτηθεί, μα είναι δυνατόν να γνωρίζει πως εγώ πονάω για κείνειν και να μην σκάει να με ηρεμίσει ή να με αποφύγει για να απαλύνει το μαρτύριο?Η απάντηση είναι πως όχι, όχι μόνο απολαμβάνει που τρέχουμε απο πίσω αλλά και της/του ανεβάζει την αυτοπεποίθηση στα ύψη.Δεν πρέπει όμως να μπούμε στην θέση του κριτή, αλλά πάλι να κοιτάξουμε μέσα μας και να αναλογιστούμε αν ποτέ έχουμε συμπεριφερθεί και μεις με αντίσοιχο τρόπο,και είμαι σίγουρος πως όλοι μας απο κάποια στιγμή στην ζωή μας θα το χουμε κάνει.Δεν είναι η λύση να στρέψουμε τα όπλα μας στον ''εχθρό'' αλλά να αντιμετωπίσουμε την κατάσταση ώς έχει,τώρα θα μου πεις αξίζει τον κόπο?Να εκτεθώ.δηλαδή να αποκαλύψω σε κάποιον κάποιο κομματι του εαυτό μου που καλά καλά κι εγώ δεν καταλαβαίνω-με κίνδυνο να δεχτώ την απορριψη ή ακόμη χειρότερα τον χλευασμό, ή να κρύψω τα συναισθήματα μου και να κάνω πως προχωράω μπροστά κάνοντας πως δεν συμβαίνει κάτι?Η αλήθεια είναι πως δεν υπάρχει λογική απάντηση και το πιο αστείο είναι το περιττό ίσως της ίδιας της ανάλυσης, μιας και ο καθένας τελικά κάνει ό,τι αποφασίζει δίνοντας ή μη σημασία σε συμβουλές φίλων(που στο κάτω κατω ο ίδιος επιδιώκει) και με αυτόν τον τρόπο ο καθένας ορίζει την ιστορία του σε ένα θέμα τόσο φλέγον που να λέμε την αλήθεια απλά είμαστε όλοι πειράματα και αδαής, τόσο που καμιά φορά απελπιζόμαστε.Προσωπικά πιστεύω πως δεν υπάρχει συνταγή, απλά η οποιαδήποτε κίνηση πρέπει να αναλογιστούμε τί αντίκτυπο θα έχει στην ζωή μας.Μπορεί να χρειαζόμαστε και την απόρριψη και ασυνείδητα να επιδιόκουμε την ίδια ξέροντας πως το άτομο που κυνηγάμε, είτε δεν μας ταιριάζει αληθινά είτε και μεις οι ίδιοι δεν είμαστε σίγουροι για αυτό που αισθανόμαστε, είναι παράξενο πως το ένστικτό μας μας οδηγεί φορές σε περιπέτειες που δεν καταλαβαίνουμε πως μπορούν να φανούν οφέλιμες.Βέβαια όταν κάποιος ζει τον αφόρητο πόνο της ερωτικής απογοήτευσης λίγο μπορεί να πιστέψει πως αυτό το μαρτύριο μπορεί να περιέχει κάτι το καλό, κάρι το ωφέλιμο, μιας και το μόνο που αντιλαμβάνεται είναι ο πόνος και η αίσθηση της απώλειας.Πάλι όμως και αυτό το μαρτύριο πηγάζει από μας τους ίδιους!Και αυτό το συναίσθημα είναι προιόν δικής μας καθοδήγησης, και κάπου εκεί έρχεται η σαδιστική.Αν μπορούμε να το ορίσουμε έτσι.
Πόνος
Τι είναι αυτό που πονάει τόσο?Τι είναι αυτό που πυροδοτεί την γιγάντια αυτή στρεσοβόρα δύναμη και μας κυριεύει και μας ακολουθεί ακόμη και στον ύπνο μας και παντου;Τι συμβαίνει μέσα στην βιοχημεία μας όταν πονάμε τόσο; Πόσο επικύνδυνος μπορεί να γίνει ο πόνος ανάλογα την διάρκειά του και την οξύτητα.
Ας σκεφτούμε τον εαυτό μας σε έφηβο σε ένα διαγώνισμα μαθηματικών στο οποίο έχουμε πολλά κενά και δεν μπορούμε να λύσουμε το πρόβλημα, την στιγμή κιόλας που θα το διαβάσουμε ήδη το μυαλουδάκι μς αρχίζει να εκκρίνει φαρμάκι να το πω λαικά που δηλητιριάζει την ψυχή μας, μιας και ενώ ξέραμε εκ των προτέρων πως είναι η μέρα του διαγωνίσματος δεν διαβάσαμε και πήγαμε να εξεταστούμε απροετοίμαστοι.Τίποτα δεν θα μπορούσε να περιγράψει την στιγμή αυτήν καλύτερα πέρα από έναν μίνι πανικό(ανάλογα βέβαια με την βαρύτητα που έδινε ο καθένας μας σε αυτές τις εξετάσεις),που αισθανόμασταν τότε μπροστά στο χαρτί και έχοντας στον νου μας τις συνέπειες του λάθους μας.Η αίσθηση οτι είναι ήδη αργά και πως θα τιμωριθούμε.Κάτι αντίσοιχο αισθανόμαστε και ενήλικες πια μπροστά στην ερωτική απόρριψη,ε...με κάποιες αρκετά μεγάλες διαφορές.Όταν δίνεις την εξέταση αδιάβαστος, ξέρεις πως πολύ πιθανόν να έχεις και δεύτερη ευκαιρία-κάτι που βέβαια μπορείς να το έχεις και σε μια ερ.απ.Επίσης νιώθεις πως
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου