Ο δειλός

Πέρασε μπροστά μου η Αλήθεια

είχα χρόνια θαρρώ να την ανταμώσω

την ζύγωσα σαν το θεριό

και ρώτησα :

 

-Πως τολμάς μωρή άτιμη κι υπάρχεις;

-Ποιος είσαι και μιλάς; μου απαντά

-Δεν υπάρχω άτιμη , ένα τέρας είμαι, ψέμα είμαι και πουλώ

από μένα τίποτα δεν έμαθε κανείς.

-----------------------------------------

Τσάκωσα την Πίστη απ΄τα μαλλιά και ούρλιαξα στα μάτια της μπροστά :

- Πουτάνα Πίστη πρόσεχε, ούτε θωρώ ούτε την βλέπω

Μα στο φως μου σου τ΄ορκίζομαι

Αν πάθει κάτι τον ίδιο τον Θεό θα τον ξεκάμω.

Και η Γνώση γέλασε και μου πε :

- Γιαυτο σου το σαράκι σου δεν σε αγαπώ, τρελό παιδί και

βλογημένο.

------------------------------------------

Και ο χρόνος μαύρος και τραχύς

μονάχος πλησιάζει

με γέλιο σκοτεινό μιλάει:

-Γελοίε πως φοβήθηκες

και βάνεις πανταλόνια;

Έιχες μα θάλασσα μπροστά και χώθηκες στ'αλώνια

με μαύρα στάσιμα νερά να σε κρατούν ακόμα

φοβήθηκες απ'την ζωή και την σκορπάς στη δύση.

-Δε σε φοβάμαι γέροντα και ας πας να με ξεκάνεις

δε σας φοβάμαι αερικά στο νου που κατοικείτε.

---------------------------------------

Και όταν περνάει ο Έρωτας κάνει πως δεν κοιτάζει

Στης Ευτυχίας τη ματιά μονάχα λίγος μοιάζει

Και σαν την βλέπω και κοιτά και μήτε το πιστεύω

λαχτάρα νιώθω στην καρδιά κι αρχίζω και θεριέυω.

-Φύγε από μένα άτιμη

και μην με πλησιάζεις

Φύγε αν θέλεις να χαρείς και μην ξανακοιτάζεις.

Όταν σε βλέπω χάνομαι

και έτσι που με μόνος

αν σ'αγαπήσω και χαθώ

θα με ξεκάνει ο τρόμος.

Πήρα και πέτρα κι έριξα για να την τραυματίσω

Σκιάχτηκα ολόκληρος που κόντεψα να ζήσω

-Αυτό που πέταξες τρελέ ήταν η καρδιά σου,

ποιο πολύ δεν πόνεσα από ό,τι κι αν θυμάμαι.

Χτύπα μονάχος τα κελιά του νου σου να ανοίξουν

Εγώ την πέτρα που χες για καρδιά θα την ραντίσω

με δάκρυα από τα μάτια μου το μίσος θα διαλύσω.

Έφυγε η Ευτυχία έφυγε με δακρυσμένα μάτια

και της ψυχής μου τη μαγκιά την τύλιξαν σκοτάδια.

--------------------------------------


Και τότε ο Σοφός Θεός είπε δυο κουβέντες


-Ήρθε η σειρά σου καψερέ και σένα να πονέσεις


χαμένος δεν ήσουνα ποτέ κι όταν το πιστέψεις


την Ευτυχία σαν την δεις που θα χει την καρδιά σου


κοίτα την που θα ναι ζωντανή και όχι πέτρα μαύρη


Αυτήν την είχε εξαρχής πάντα φυλαγμένη


τους πόνους σου της πέταξες μελάνιασε η καημένη


μα όλοι Εμείς εδώ μαζί τους δυο σας αγαπούμε


και όλοι σας βλογήσαμε τους πόνους να χαθούνε


θέλει να ζεις με υπομονή ο Δίάβολος να σκάσει


Η θάλασσα δρόμους δεν κρατεί για να σας ξανασμίξει


Η Τύχη ξέρει τι θα βγει απόλα τα παιδιά μου


της έχω μάθει και αυτήν να σας πιλατεύει


Τα λάθη είναι για εσάς τους πιο καλούς ανθρώπους


και ο Πόνος είναι δάσκαλος μόνο μην τον εμισήσεις


Τα λάθη σου θρασύ δειλέ θα τα επληρώσεις


Άνοιξε τα μάτια σου κι βγάλτα απτην σκόνη


Κανείς ποτέ δεν σε μισεί μη ζεις εκεί ακόμη.


Η Ευτυχία πάει εκεί που την χρειάζονται


μα και την εκτιμούνε


Οι δρόμοι της ζωής πολλοί και θα διασταυρωθούνε


Με μόνο το καλό θα πας σαν γνώμονα στο χέρι


και αντί για πόνο και κακό θα δώσεις περιστέρι.


             --------------------------------------------------------


Η Αγάπη δεν εμίλησε κοιτούσε τα παιδιά της


το τόπο δίχως λογισμούς κρατούσε την καρδιά τους


Ήταν κι δύο ξέχωρες μα όμοιες στην όψη


Με πόνο η μία κι άλλη μια το ίδιο τρυφερές


Μονάχα συλλογίστηκε το ποιος αποφασίζει


Και αντί να μείνουνε παιδιά χτυπάει το ένα το άλλο


          -------------------------------------------------


Γιαυτό σου λέω έρημε να μην ξαναχτυπήσεις


Και μην προβάλλεις τα κακά σε όμορφους ανθρώπους


Αν έχεις μέσα σου καρδιά σπασμένη μαύρη,


Με την κακία που έμαθες θα την κάνεις πέτρα


Και όταν το χαμόγελο που θες το δεις σε άλλον


Μην εζηλέψεις καψερέ άνοιξε τα αυτιά σου κι άκου


Δεν είναι οι άνθρωποι κακοί μήτε οι Θεοί κι οι τύχες


Κακοί γινόμαστε εμείς που ποτέ μας δεν ακούμε...


Άνθρωπος με χαμόγελο καλό αυτό που ξέρει


Κι όσο μέσα κι αν πονά αυτός μόνο το ξέρει


Καλύτερα χαμόγελα παρά σκατά και πόνος


Καλύτερα να σαγαπούν παρά να μένεις μόνος!