Πιατσα ντε λα λιμπερτα

Ημουν ενοικος τοτε σ'ενα ξενοδοχιο γεματο τρελους,καλλιτεχνες κ ανωμαλους

Ανθρωπους παρανομους κ γοητευτικους

Το κτιριο μεγαλο κ βαρυ..μετα δωματια κουκετες ειχε στην οροφη του μια γεφυρα

Στιβαγμενοι καποιοι απο κατω να τρεχουν προς νερου τους μεσα στην βροχη μαζι τους κ εγω.

Κρυμμενα τροφιμα μαζι με παλια ρουχα και καμια εμπιστοσυνη...απο κανεναν για κανεναν.

Ησουν εκει.Χαρηκα τοσο που σε ειδα.Χαρηκε μεσα μου η μνημη,να καταπατω εναν δαιμονα...χαρηκε μεσα μου η θυμηση της δυναμης να κακοποιω ενα κτηνος.

Μεσα στα μαυρα ντυμενη με αυτο το ταραγμενο προσωπο να λες ψεματα ακομα κ στον υπνο σου.Το ποδηλατο στην Φλωρεντια μεσα απο τα τρενα κ την βροχη κανεναν δεν κοιταζει.

Λαχταρουσα να σε δω μα χανοσουν μες στο πληθος...ειχα τοσα να κανω Θε μου...μου ηταν αδυνατον να σε πετυχω..η μιση μου καρδια στην Φλωρεντια αργει να παει στην δουλεια

Και η αλλη μιση...στην κορυφη ενος ξενοδοχειου σταθμου...αστεγη κατω απο τις γεφυρες με την γκρι βροχη κ τους λαδι αγνωστους ψαχνει εσενα...ενα δερματινο μαρτυριο μαθημενο στην απατη..να τραμπαλιζεις στις καρδιες κ στους ανθρωπους χορτασμενη μες στο αλλοθι ενος τεραστιου τιποτα...ενος τεραστιου παντα.