Αληθεια του νοεμβρη

Θαρρω σημερα ηρθα λιγακι εις εαυτον
Επρεπε κ πρεπει να δω την αληθεια

Την σπασμενη μου καρδια
Την νιωθω να πονα

Κανω πως δεν το προσεχω
Δεν το παραδεχομαι

Δεν γινεται ομως ετσι η ζωη
Δςν παει η αληθεια με τα θελω

Ειναι μια
Η αληθεια

Πως πονω
Πονω πολυ
Ειμαι σπασμενος
Κ ετσι καπως
Το ολο με εφιαλτη μοιαζει

Και ο θορυβος πολυς
Και τα προσωπα παραξενα
Και τα παντα αχρωμα

Εχει χαρα η επιστροφη στον εαυτο
Ή τελος παντων ειναι κατι θετικο

Λες να!
Εκει ειναι η πορτα
Ξες τουλαχιστον απο που θα πρεπει να φυγεις
Κατι ειναι κ αυτο
Σπουδαιο μαλιστα
Να ξες γιατι πονα η πλατη σου
Να ξες πως ειναι η καρδια σου
Μαυρη
Γεματη πληγες
Σταχτες
Καρφια
Πισσα
Ξεχασμενη
Και να απαιτεις να λειτουργει
Μην εχοντας ποτε κοιταξει πως ειναι
Τι αστειο


Παλι καλα
Να ξες
Εστω πως εισαι σακατεμενος
Ειναι απο μονο του μια αρχη